திரவியராசா பரந்தாமன், உறவுமுறையில் எனது உடன்பிறவாத சகோதரன். இளமையில் தன் தந்தையை இழந்திருந்ததனால் எனது தந்தையை பெரியப்பா எனவும் எனது சகோதரர்களை தனது சகோதரர்களாக வரித்துக் கொண்டவன். நன்மை தீமைகள் எல்லாவற்றிலும் உடனிருந்தவன்.
வட்டுக்கோட்டை இந்துக் கல்லூரியின் கணித விஞ்ஞான உயர்தர வகுப்பில் எனது அடுத்த ஆண்டு வகுப்பில் கற்றுக்கொண்டிருந்த காலம் முதலாய் சமூக அரசியல் பணிகளில் ஈடுபட்டதன் வழி எங்கும் என்னோடு சயிக்கிளில் அலையும் தோழனுமானான். கல்லூரிக்கு வெளியில் அது காந்தீய அமைப்பின் தொண்டனாக அவனையும் என்னையும் இணைத்தது. இருவருமாக காந்தீய நிறுவனத்தில் நிரந்தரமாக இணைந்து வேலை செய்யப் புறப்பட்டு இரணை இலுப்பைக் குளத்தில் அடர்ந்த காட்டுப் பகுதியில் அமைந்திருந்த நியாயவிலைக் கடை ஒன்றில் பொறுப்பாளர்களாக அனுப்பப்பட்டோம். ஆனால் அத் திக்குத் தெரியாத காட்டில் கண்ணைக் கட்டி விட்ட மாதிரி எங்களை இறக்கி விட்டு விட்டு போனவர்கள் (அமிர்தலிங்கம் என்பதாக ஞாபகம்) நியாயவிலைக் கடைக்கு சரக்கு விநியோகத்தை அனுப்பவில்லை. பொருட்கள் தீர்ந்து கொண்டிருந்தது. உணவுக்கு எங்கே போவது என்று தெரியாத நிலையில் எஞ்சியிருந்த பச்சைப் பயற்றை தனியே அவித்து பசியாறினோம். தேநீர் தயாரிப்பதற்கு சீனி கூட இருக்கவில்லை. கடும் பனிக் குளிரில் ஓலைக் கொட்டகைக்குள் குளிரில் ஒடுங்கி இரவில் தூக்கம் இன்றி பல இரவுகளைக் கடந்தோம். என்ன செய்வது என்றறியாத நாங்கள் இருவரும் பசியினாலேயே இறந்து போவதா என்றெண்ணி இறுதியில் தாக்குப்பிடிக்க முடியாமல் வவுனியா நகரத்தில் இருந்த காந்தீய காரியாலயத்துக்கு ஒருவாறு நடந்தும், வரும் வழியில் டிரக்டர்களையும் மறித்து அதன் மூலமும் வந்து சேர்ந்தோம்.
